“2040, het jaar waarin een inclusieve samenleving niet langer een droom is, maar de dagelijkse realiteit voor iedereen. Wat zeg ik, de dagelijkse sleur voor iedereen. Iets wat inmiddels als zo normaal wordt beschouwd dat het mensen niet eens meer opvalt.

We zien een wereld waarin papa’s visie werkelijkheid is geworden. Elk gebouw is toegankelijk, elk politiek besluit is per definitie inclusief, mensen kijken je niet meer na als je passeert in een rolstoel of met een afwezig ledemaat, en ook in ziekenhuizen en werkplekken wordt iedereen omarmt. Er wordt niet meer gedacht in problemen, maar in oplossingen. Er heerst een gevoel van solidariteit en verbondenheid, omdat deze generatie mét elkaar opgegroeid. Schoolklassen zijn gevuld met allerlei verschillende soorten en maten mensen. Iedereen is verschillend, maar we delen één ding: we zijn allemaal mens.

Door samen te werken en elkaar te ondersteunen hebben we een wereld gecreëerd waarin niemand wordt buitengesloten en iedereen de kans krijgt om zijn volledige potentieel te bereiken. Of dat nou lopend, met een spraakcomputer, op een mountainbike of vanuit bed is. Goede acteurs met een beperking worden gecast voor de rollen die zij verdienen, en vanaf nu zijn wonderbaarlijk genezen dwarslaesies van acteurs in GTST verleden tijd. Huizen en hulpmiddelen zijn beschikbaar voor wie dat nodig heeft zónder extreme bureaucratie. Gehandicapt zijn is niet langer een fulltimebaan door alle paarse krokodillen die overwonnen moeten worden. Een wereld waarin diversiteit niet alleen wordt getolereerd, maar ook wordt gevierd. Een wereld waarin iedereen kan schitteren, ongeacht – of misschien wel dankzíj – zijn of haar uitdagingen.

Klinkt goed, Jeske. Maar hoe gaan we dat in vredesnaam bereiken dan?

Lees verder

Auteur: Jeske Troost

Bron: